مولای من ! تویی که احسانم فرمودی ، انعامم کردی ، نیکی نمودی ، فضل و کرامت نصیبم ساختی و نعمت هایت را به کمال رساندی .
فرازی از دعای پرفیض عرفه

گوئیا شهر را نقابی بزرگ در خود فرو برده بود ! حتی زنان و کودکان نیز نقاب به چهره داشتند ! آن همه نامه و این همه بیت و تشت هایی که زنان را هم برای بیعت به مسجد کشاند و پسر عقیل را در اضطرابی بزرگ فرو کشید .
طولی هم نمی کشد که باد زمان ، نقاب از چهره ی این جماعت صد رنگ بر می کشد و آن همه بیعت سنگ می شود و آن همه طاعت ، خاکستر ! و همه را یک جا از روی بام ها ، تقدیم مسلم می کنند و او ، گوئیا افق را نشانه رفته و تنها یک کلام بر لب دارد : یکی به حسین من بگوید ، برگرد !

 معبود من ! امر فرمودی ، امر تو را نافرمانی کردم . اکنون شایسته ی تبرئه از سوی تو هستم ، تا اینکه پوزش بطلبم ، هر چند قدرتی هم ندارم که از تو بخواهم .
فرازی از دعای پرفیض عرفه

صدای زنگوله ها و هجمه ی بادها و سکوتی محض و کاروانی تحت تاثیر گرمای دشت ، آرام و خرامان ، از خود جای پایی به وسعت تاریخ به جای می گذاشت !
کودکی در میان آغوش و دخترکی خسته از شیرین زبانی و بازیگوشی در کجاوه ای طرف دیگر همان تاریخ ، روی زانوی عمه اش خوابش برده است . و عَلَمی که گویی سر آرام گرفتن و خفتن ندارد و مردی با این همه اهل و اعیال و نزدیکان . آنچه مشخص است ، این کاروان بوی خون می دهد !
و نغمه استرجاع و صدایی آرام و خواهر نشنو ، چنبن می گوید : این کاروان می رود و اجل از پی اوست !
همه چیز همان جا تمام می شود وقتی اکبرش به او بگوید : اَوَلسنا بِالحَق (آیا ما بر حق نیستیم) ؟ و او پاسخ آری اش را چنین بگیرد که : پس باکی نیست !
راه او خون می طلبد ، مرد کیست ؟!

خداوندا ! اگر در عین بی نیازی بوده باشم ، باز مستمندم ، در حالی که سر تا پا احتیاجم .
فرازی از دعای پرفیض عرفه

عده ای را با خودش مشغول کرده است . سر تا پا ریحانه است و پا تا سر دردانه ! گوئیا حسین را ، او زینت دیگری است . همه ی این خانواده یک شناسنامه دارند ؛ فاطمه ، و او المثنی جلوه تمام فاطمیت است . تمام انگشتانش را هم اگر جمع کند ، تازه می شود یکی از انگشت های عمو را بگیرد .
 اندازه صورتش وقتی مشخص می شود که امیر حرم ، همه ی صورتش را در یک دوم دستش لمس کند .
خلخالهایش را هم تازه خریده است ، گوشواره هایش را هم ، مدینه که بودند ، بابا حسینش برایش هدیه آورده بود . همه اش سه تا زمستان دیده بود و سه تا بهار ، پائیز آن سال ، او از علی کوچک ، دو سال و شش ماه بیشتر پدرش را دیده بود . شاید اگر آن زمان که زیور ها را از دست و پا و گوشها در می آوردند و پنهان می کردند ، او خواب نبود الان دندان های شیری اش سر جایش بود و مجبور نبود ، برای گفتن "بابا" طوری حرف بزند که زخمهای کنار لبش سر باز کنند !

خداوندا ! چگونه مرا یکه و تنها رها می کنی در حالی که کفالتم را بر عهده داری ؟
فرازی از دعای پرفیض عرفه

چه کار می توانست بکند ، درست است که فرزند جعفر طیار است ، اما دو پای از کار افتاده اش مجال کربلایی شدن را از او گرفت . ولی به جای خود ، دو جفت پا و دست و چشم به ساحت عاشورایی امیر قلبش هدیه کرد .
پیش کش های عبدلله ابن جعفر ، حالا به دست با کفایت عقیله عالم ، کادو پیچ شده اند و چقدر این زره و خوود به آن ها می آید . وقتی از حرف از قسم به مدینه در میان باشد ، حتی امام معصومی چون حسین هم می داند که نام زهرا "نه" نمی شناسد .
آنقدر این هدیه ها را به اصرار تقدیم کرد که امام راهی به جز پذیرش نیافت . آخر از قدیم گفته اند بچه های حلال زاده به دائی شان می روند ! و این دو ابن زینب فدایی دائی شان می شوند . در طول رزم ، کسی ندید که پر خیمه ی عمه جان ما را ، حتی نسیمی تکان بدهد ، آنقدر ماند ، تا رجزِ نفرِ بعد از آن دو نفر ، بلند شد و پس از آن خیمه را ترک کرد .
آن ها که مانده اند ، باید کاری زینبی کنند ، وِالله یزیدیند !

خداوندا ! آن گاه که پستی ام مرا سخن باز می دارد ، کرم و لطف تو سخنورم می کند .
فرازی از دعای پرفیض عرفه

دستش را محکم گرفته بود توی دستش ، شنیده بود : خواهرم ! او بسیار به من علاقمند است ، مبادا غافل شوی و او را مواظبت نکنی یا ... ، گرد و خاک که زیاد شد ، بلند قد تر ها می دیدند ، سجده ی شمشیر ها و رکوع نیزه ها را ، در مقابل یک قبله ! اما او هر چه پرید ، روی نوک انگشتان پایش هم که ایستاد ، چیزی معلوم نبود ، یا باد ، چادر خاکی عمه را روی صورتش می انداخت و تازه غیر از آن هم ، از بین انگشتان خشک عمه که سعی می کرد چشمان کوچک او را بگیرد نیز ، چیزی مشخص نبود . یک لحظه کافی بود تا دستش را بکشد و به جایی بدود ، که واضح تر ، همه چیز را بتوان دید . او جایش را یافته بود ، محلی که پاتوق همیشگی او بود ، سینه ی عمو ، از بس به این موضع عشق می ورزید ، هیچ رقیبی را بر نمی تافت ! اما این بار او و دست های به پوست آویزان شده اش از پس رقیبی تیز و محکم و با شدت ، چون تیغ و شمشیر بر نیامدند .
عبدالله حالا خودش گوشه ای از روضه ی مقتل شده بود !

خداوندا ! کور است آن چشم که نظارت تو را بر خود درک نمی کند .
فرازی از دعای پرفیض عرفه

زیبایی خود دردسری دیگر است . اما عمامه ی امام ، کار را حل کرد . نیمی به جای ردا و نیمی دیگر به جای دستار و روپوش . هر چه باشد خیلی ها آن تشییع جنازه معروف مدینه را نبودند ، عمل خیرشان را که سال ها بود قضا شده بود ، اینبار مجالی برای ادای جانانه اش سافته بودند . " صد ها سنگ می زنم به نوجوان حسن ، به قصد قربت ، الله اکبر !! " .
و این گونه نماز جماعت شیطانی شان را ادا کردند ، آن هم اول وقت ! و در هر رکعتی سنگی بر آن نوجوان عاشورایی روانه ساختند . کار ارزق و توله هایش را که ساخت ، یک لشکر به او حمله ور شد و او که خود قاسم عالم بود ? قسمت تیغ ها شد تا هر قسمتش ، قسمت تکه ای از این خاک تفتیده گردد .
بین آن شلوغی سوارها که عجولانه می تاختند ، خودمانیم ، چقدر قد کشیده ای گل پسر !

خداوندا ! کسی که تو را از دست داده ، چه بدست آورده ؟ و کسی که تو را پیدا کرده ، چه از دست داده است ؟
فرازی از دعای پر فیض عرفه

رجب ،شعبان ، رمضان ، شوال ، ذیقعده ، ذیحجه و محرم ، آری می شود شش ماه و چند روز هم اضافه تر ، دقیقا شش ماه و سه روز ، درست است دیگر ، هفت رجب تا ده محرم ، ای بابا ! می شود شش ماه و سه روز دیگر !
اصلا ولش کن ! حساب کتاب را نمی گویم که ، بابا ، ارباب من ! این یکی را دیگر رها کن ! مگر نمی شنوی ، آسمان صدایش را بلند کرده است که این طفل را به تو بخشیدیدم ، می خواهی تمام یارانت را دوباره زنده کنیم ؟! آخر باید یک فرقی میان خلیل الله و ذبیح الله باشد . او ابراهیم نبود که زنده ماندن اسماعیل را به شادی بنشیند . او حسین بود ، حتی طفلی را هم که شاید موجب هدایت و شفاعت شود ، به میدان می آورد . چه کسی گفته او نمی دانست که در چله ی آن بی همه چیز چند تیز سه شعبه کمین کرده است ؟ می خواهی خیالت را راحت کنم و بگویم خودش سفیدی گلوی علی را به آن ها نشان داد ؟!
آری از رجب تا محرم می شود شش ماه ، شش ماه و سه روز ؛ یعنی برای بال در آوردن در 187 روز هم می شود بالغ شد !
ولی خودمانیم ، بی چاره مادرش!

خداوندا ! انکار گناهان چه سودی برای من دارند ، در حالیکه اعضایم به عملی که انجام داده ام ، شاهدند؟
فرازی از دعای پر فیض عرفه

بنی ثقیف ، بنی هاشم و بنی امیه روی هم می شوند قریش ! پدر از بنی هاشم ، مادر بزرگ مادر از بنی امیه و پدر بزرگ مادر از بنی ثقیف ؛ یعنی علی اکبر ، به تنهایی تمام قریش بود ! بنی ثقیفی ها را به زیبایی می شناختند ، هاشمیون به رشادت شهرت داشتند و اهل امیه و سخاوت در مال ! گویی که خود علی نیز وسوسه انگی و دلنشین بود ! آنقدر که برای او نیز امان نامه آوردند . شباهت او با عباس ، فقط در نسبت فامیلی با دشمن نبود ، آن ها هر دو بدون مادرهایشان به کربلا آمده بودند ، بدون لیلا و ام البنین !
روبروی نام علی که تمام پیامبر بود و فاطمه ی  تمام ! می شود یک مساوی گذاشت و نوشت ، تسبیح ! و بعدازظهر همان روز بود که تسبیح شاه مقصود حسین ،هر دانه اش را باید جایی از دشت می جستی !
جوانان بنی هاشم آمدند ، نه اینکه حسین را یاری بردن بدن نیست ، بلکه این بدن را نمی شد تنهایی به خیمه برد !

خداوندا ! با این دوری که من از تو احساس می کنم و این فاصله که من با تو ایجاد کرده ام ، تو چه قدر به من نزدیکی ؟ چه مهربان خدایی ! پس آنچه حجابی میان من و تو گشته است ، چیست ؟
فزاری از دعای پر فیض عرفه

سیزده ساله بود ، آنقدر گنده های جنگی عرب آ آن طرف بودند که غزوه دیده های این طرف هم جرات پیکار نداشتند . اما علی قصد داشت تا زودتر از سال 61 ، دلاورش را رو کند ، فرمان داد و او که نقاب صورتش مجال از چشم چرانان ربوده بود ، امان از نفس دشمن بریده ،دقایقی نگذشت که فرمان برگشت ، آخر هر چه باشد او را برای کربلا نگه داشته بود !
عقده ایی های صفین آنجا جمع شده بودند . هرچند در کوفه عهد کردند که با دو تن در نخواهند افتاد ، عباس بن علی و علی بن الحسین . اما او این بار هم ، همه را در حسرت پیکار خویش وانهاد . آخر این همه راه را آمده بود تا حرف امامش روی زمین نمانده باشد ، عباس هستی ، باش ! اینجا همه کاره ، ولی خداست ! او که بغض در گلو مانده ی خویش را نگه داشت تا در علقمه سر وا کرد ، در عین مجاهدت عالم بود و بصیر !
بغضی که تر کید ، نه از برای دست های نداشته و چشم های دریده و فرق تا زیر ابرو شکافته و حتی مشک به خیمه نرسیده بود ، بلکه برای این بود که مهمانی آمده بود و او توان از جای بر خواستنش را هم از دست داده بود ، نه دستی برای احترام و نه نایی برای سلام ! زمین که مشکی نبود ، چادری مشکی که خاکی هم بود حالا زیر سر پس ام البنین ، مادرانه جای گرفته بود و آن بغش یکباره در فضای دشت به یک جمله منتشر شد : برادر مرا دریاب !